Rozdział 3

 Abi

Nie sądziłam, że go jeszcze kiedykolwiek zobaczę. Miałam ogromną nadzieję, że odszedł i już nie wróci. Sądziłam, że on rozpocznie swoje życie bez mojej obecności, a ja bez jego. Owszem, przez parę lat tak było, ale teraz się to zmieniło. Wrócił najmniej oczekiwanym momencie. Tak to już chyba musi być. Kiedy bardzo pragniemy czyjeś obecności, nie mamy jej. Nieważne jakie dawalibyśmy starania, jak bardzo bym nam zależało, by zobaczyć daną osobę choćby na minutkę. Nie ma jej i my musimy się z tym pogodzić. Mija pewien czas, godzimy się z tym, że to koniec. Układamy życie na nowo. Bez niej. Są trudności, przecież nikt nie powiedział, że w życiu będzie łatwo. Mijają dni, tygodnie, a nawet lata. Nie zapomniałeś o tej osobie, ale dajesz radę żyć bez niej. Nowy dzień daje ci radość. Nie tak jak kiedyś, kiedy zastanawiałeś się po co żyjesz. Bóg odebrał ci najważniejszą osobę w twoim życiu, trzeba się zabić nie? Tak może i było, ale wreszcie ułożyłeś sobie życie na nowo. Zobaczyłeś, że można być szczęśliwym. Cieszysz się. Aż tu nagle wszystkie twoje plany na temat przyszłości pękają jak bańka mydlana, gdy dowiadujesz się, że ta osoba powróciła i całkowicie zmieni twoje życie. Mnie się to zdarzyło, gdy zobaczyłam Zayna Malika. Teraz to się nie dziwię czemu Rose mnie nienawidzi. Ma do tego powody.

Siedzieliśmy przy stoliku udekorowanym drinkami każdego koloru tęczy. Wszyscy byli już nieźle wstawieni oprócz mnie. Patrzyłam na nich, ale im dłużej tu byłam, tym bardziej myślałam żeby stąd uciec. Byłam tu jedyną dziewczyną, dlatego, że panna Malik i Dżesa jeszcze nie przyszły. Chłopcy rozmawiali, a ja czułam się jak piąte koło u wozu. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Postanowiłam wyjść z klubu. I tak nikt nie przejmował by się z mojego zniknięcia. Wstałam i udałam się szybko do wyjścia. Zostałam staranowana przez ludzi bawiących się na parkiecie, ale nie zwracałam na to uwagi. Wyszłam i rozkoszowałam się świeżym powietrzem. To było o wiele lepsze od odoru alkoholu. Ciszę zagłuszała głośna muzyka i okrzyki. Nie odstraszało mnie i mimo to usiadłam na pobliskiej ławce. Normalnie o tej porze musiałabym być w domu dziecka i albo sprzątać po kolacji, albo przygotowywać małe dzieci do spania. W domu dziecka już tak było. Musieliśmy również zajmować innymi osobami niż tylko samym sobą. Na szczęście pieluch nie zmienialiśmy, ale czytanie bajek na dobranoc to było częstym zajęciem. Jestem wdzięczna opiekunom. Za jakiś rok wyjdę z sierocińca i gdybym nie robiła tych rzeczy co mi karzą to nie dałabym sobie rady. Czuję, że jestem o wiele dojrzalsza od rówieśników. Czy to plus? Jeszcze nie wiem. Może jednak powinnam bawić się życiem?

- Abi! - z moich myśli wyrwał mnie kojący głos Gabrysia - czemu wyszłaś?

- Chyba tam nie pasuję - stwierdziłam, a on usiadł koło mnie posyłając ciepły uśmiech

- A ja tam pasuję? Nie przepadam za tymi imprezami. Chyba widzisz, że nie jestem pijany. - rzeczywiście, nie było żadnej oznaki by wypił choć łyk wódki.

- A skąd znasz chłopaków? - zmarszczył czoło. Widocznie nie wiedział o co mi chodzi. - no wiesz Zayna i innych.

- A o to ci chodzi. Z Harrym chodziłem kiedyś do jednej klasy. To było jeszcze w gimnazjum. Zayn, Niall i Liam byli w starszej, ale znaliśmy się.

- Chyba kogoś pominąłeś. Jest ich piątka, a ty...

- No tak jeszcze Louis, ale on chodził do innej szkoły. Właściwie on już był wtedy w liceum. Ma dwadzieścia jeden lat. Gdy ja byłem w pierwszej klasie liceum oni wyjechali do Stanów Zjednoczonych na casting do X-factora.

- Do stanów? Przecież trzeba mieć wizę.

- Wiesz to był taki program gdzie zbierali talenty z całego świata. Każdy uczestnik musiał wysłać nagranie na którym śpiewają. Jurorzy wybierali kilkudziesięciu najlepszych, którzy mogą wystąpić w programie w Nowym Jorku. Cała piątka im się spodobała, ale mogli zostać w programie pod warunkiem, że utworzą zespół. Nie mieli innego wyjścia i od tej pory są zespołem o nazwie One Direction. Jednak nie byli na tyle dobrzy, odpadli i musieli wrócić do Londynu. Wiesz mogli zostać, ale nie mieli tyle kasy na utrzymanie.

- Czemu nie mogli pójść do X factora tutaj?

- Byli pewnej swojej wygranej i chcieli od razu zrobić karierę na cały świat. Naprawdę nic o nich nie słyszałaś? W kółko byli puszczani w telewizji - no tak. Telewizja. W sierocińcu owszem jest, ale jeden w świetlicy.  Przede wszystkim służył do puszczania bajek dla dzieci, a nie do oglądania byle jakiej zachcianki.

- Musiałam przeoczyć.
- Nawet się dziwię, że nie wygrali. Lou na końcu występu zawsze pokazywał swój słynny gest, taki znak rozpoznawczy.
- Jaki? - spytałam, a Gabryś pokazał, czyli oblizał swoje usta. - I to robił po każdym  występie?
- Wiesz jak to dziewczyny jarało? - między nami nastała niezręczna cisza. Postanowiłam ją przerwać. Byle jakim powodem.
- Pójdę już, nie będę wracać do klubu.

- Może cię odprowadzić?

- Nie, przejdę się sama - zmusiłam się na uśmiech i odeszłam nie czekając na jego reakcję. Nie chcę na razie by wiedział gdzie mieszkam. Chciałam również przemyśleć o Zaynie. Przy Gabrysiu był.o by to mało możliwe. Czuję, że moja głowa nie będzie miała odpoczynku tej nocy. Za dużo myśli.

Dżesa

- Rose, wychodź wreszcie z tej łazienki, czy my musimy się zawsze spóźniać?

- Ile mam ci mówić, że lepiej przyjść na imprezę później? Kiedy już wszyscy się bawią.

- Dobra, ale się pośpiesz - usiadłam na łóżku i zaczęłam mój monolog w myślach. Impreza. W nich lubię tylko to, że można potańczyć i urwać się od codzienności, a nie to, że się każdy upija do nietrzeźwości. To dla mnie jest chore. Lubię mieć kontrolę nad własnym ciałem. Pomyśleć, że mogę wylądować z jakimś kolesiem, którego ledwo znam w łóżku to aż mnie mdli. Owszem, wypić trochę wódki nie zaszkodzi i kilka kieliszków wypiję. Ale bez przesady. Moim przeciwieństwem jest mój brat, Janek. Kocha imprezy i nie wyobraża sobie życia bez nich. Czasem już nie mam do niego siły. Ale cóż mogę zrobić.

- Dżesa - wyszła z łazienki moja przyjaciółka - może nie idźmy na tą imprezę?

- Co ci odbiło? - wstałam i poszłam ku niej - chcesz zrezygnować z imprezy? Stało się coś?

- Czuję, że nie będę się dobrze bawić. Mówię ci coś się stanie, a ty wiesz, że moje przeczucia się sprawdzają.

- Rose nie poznaje cię. Nawet jeśli coś się stanie to jestem przy tobie i cię nie opuszczę. Możesz na mnie liczyć.- Przytuliłam ją.

- To idziemy? - spytała i oderwała się ode mnie.

- I?

- Będziemy się dobrze bawić.

- To rozumiem!

Rose

Nie wiem co się ze mną stało. Zwykle nie rezygnuję z imprez. A teraz mam jakiś strach. Chyba zrobię dziś wyjątek i się nie upiję. Wolę wiedzieć co się stanie niż dowiedzieć się o tym po paru dniach od znajomych. Wszyscy będą zdziwieni, ale co mnie obchodzi opinia innych. Przyjaciele mnie zrozumieją, a reszta nie ma znaczenia...

Weszłyśmy do klubu. Od razu poczułam chęć do tańczenia. Zerknęłam na Dżesę, która też poczuła moc parkietu. Zatańczyłyśmy kilka piosenek. Dołączyło do nas dwóch chłopaków, których znałam z widzenia ze szkoły.  Po pewnym czasie poczułam spragnienie. Pociągnęłam przyjaciółkę za sobą i szukałyśmy stolika naszych kumpli. Wreszcie ujrzałyśmy i poszłyśmy do niego. 

- Cześć chłopacy!

- No wreszcie jesteście! Ile można na was czekać? - wybełkotał dość pijany już Janek.

- Na nas? Wiecznie. - powiedziałam i zdałam sobie sprawę, że nie jest sam.

- Janek nie przedstawisz nas? - zapytała Dżesa wskazując na chłopaków.

- Nie pamiętasz mnie? - rzekł smutny loczek.

- Harry? Kiedy wróciliście? - przyjaciółka usiadła koło chłopaków, a ja nadal stałam przy stoliku.

- Właściwie to pare godzin temu - odpowiedział na pytanie Payne. Jego i Horana znałam z gimnazjum.  Z Hazzą chodziłam do klasy, a Louisa znam z telewizji. Chwileczkę jeśli oni są tu to gdzie jest...

- Cześć już wróciłem. Rose? - stanął obok mnie Zayn. Widocznie był na parkiecie, ale to nie miało teraz znaczenia. Naprzeciwko mnie stał mój własny brat, który kilka lat temu byłam pewna, że wskoczył by za mną w ogień. Czy teraz też? - Siostrzyczko ile czasu minęło? Rok? - rozłożył ręce w oczywistym celu. Chciał mnie przytulić, ale ja nie miałam najmniejszej ochoty na to. 

- Spadaj ode mnie. Co ty sobie myślisz ? Że wrócisz po roku nieobecności jakby nic się nie wydarzyło? Myślisz, że ci wybaczę to wszystko? Wyjechałeś nic nie mówiąc. Gdy byłeś w tych pieprzonych Stanach też żadnych znaków życia! Potrzebowałam cię, a ty mnie miałeś gdzie. Myślisz, że tak po prostu sobie wrócisz, a ja ci wszystko wybaczę?

- A nie? - zapytał i śmiał się. Widać było, że cała ta sytuacja po prostu go bawi.

- Nie istniejesz dla mnie. Jesteś nikim! - wykrzyczałam mu prosto w twarz i wybiegłam z klubu. Usiadłam na chodniku. Wiedziałam, że coś się stanie. Byłam tego pewna. Czemu tu przyszłam? Ten człowiek zniszczył mi cały wieczór. 

- Rose? - drzwi się otworzyły, a w nich ujrzałam Dżesę. - Jak się czujesz? - usiadła obok mnie i objęła ramieniem.

- Czemu nie zostałaś? - zignorowałam jej pytanie. To dość oczywiste jak się teraz czuję.

- Przecież ci powiedziałam, że będę z tobą na zawsze. Wracajmy do domu. - wstała i podała mi rękę.

- Mam tylko nadzieję, że ten idiota nie wróci do domu.

- Wątpię, pewnie będzie chciał zamieszkać z kumplami. Nie przejmuj się na zapas. - rzekła i razem ruszyłyśmy do mojego domu. Mam tylko nadzieję, że nie będę często wpadać na Zayna. Jest dla mnie nikim. Tak samo jak Abi. Właściwie gdzie ona jest? Miała przyjść. Albo stchórzyła i została w domu, albo zobaczyła Malika i uciekła. Mamy ze sobą coś wspólnego. Obydwie go nienawidzimy. Choć to co jej zrobił jestem mu wdzięczna, wtedy zachował się jak brat. Ale i tak mu nie wybaczę. A z nią się nigdy nie zaprzyjaźnię.

Gabryś

Znajdowaliśmy się nadal w klubie. Bez dziewczyn. Tylko ja, Janek oraz One Direction. 

- A więc chłopaki. Wypijmy za naszą wspólną edukację! - wszyscy posłuchali i po paru sekundach nasze kieliszki były puste.

- Jak to wspólną edukację? - spytałem, bo albo Janek się pomylił, albo oni będą się rzeczywiście uczyć w naszym liceum.

- Nie jesteśmy już w stanach dlatego musimy zadbać o naszą przyszłość i skończyć szkołę. Ja straciłem całą klasę pierwszą, ale uczyłem się przez ten rok dlatego jestem na bieżąco więc mogę iść do klasy drugiej. Gorzej z Zaynem i Niallem, bo oni nie mogą być w klasie trzeciej, dlatego zostają w takiej klasie co ja. - wyjaśnił mi na spokojnie Hazza.

- Oni we trzej będą w naszej klasie super nie? - spytał się mnie Janek. Bardzo się cieszyłem, Harry był moim kumplem tak jak reszta. Odnowimy kontakty, bo gdy byli w programie nie mieliśmy kontaktu.

- No, a co Liamem? Nie zdał klasy trzeciej, matury.

- Zdałem jak byłem w Stanach. Było ciężko, ale się udało. Teraz muszę poszukać z Louisem jakieś pracy, bo on już skończył szkołę dawno. - ja nie miałem nic przeciwko. Podobało mi się to. Na pewno nie będę się z nimi nudzić. Gorzej z Rose jak się dowie, że będzie w klasie ze swoim bratem, którego nienawidzi. Będzie bardzo ciekawie.

Abi

Poinformowałam dyrektorkę o swoim przyjściu. Pewnie była zawiedziona. Chciałaby bym trafiła pod koła jakiegoś tira. W tej chwili też bym tego chciała. Weszłam do pokoju, wzięłam mój notesik i po raz pierwszy nie pisałam cytatów, tylko postanowiłam opisać ten dzień. Może w ten sposób uporządkuję burdel w mojej głowie?

Drogi Pamiętniku

Żałośnie to brzmi - Drogi Pamiętniku. Jesteś rzeczą, nie osobą, a wszyscy traktują cię jakbyś był kimś ważnym. Ale tak się przyjęło dlatego też tak napisałam. Lecz pozwolisz, że skończę pisać te pierdoły i zacznę od ważnych rzeczy.

Zayn Malik. Pamiętasz debila? Do ósmego roku życia mój najlepszy przyjaciel. Mogłam na niego liczyć. Zawsze. Mieliśmy wiele planów jako małe dzieci. Pewnie się domyślasz, że jak przyjaźniłam się z Zaynem to jego siostrą też. Owszem. Tworzyliśmy razem niezłą trójeczkę. Najlepsi przyjaciele. Aż do momentu

Nagle przestałam pisać, bo usłyszałam pukanie. Zamknęłam zeszyt. Drzwi się otworzyły, a w nich stanął Steven. 

- Jak było? Szybko wróciłaś. - zauważył.

- No tak, bo...

- Poczekaj. Skąd masz tą sukienkę? - spytał ostrym tonem  i wzrokiem rozczarowania. Zapomniałam jej zdjąć. Kurde mało mi problemów?

-----------------------------------------------------------------------------------------

 Hejka ;*

Dużo tu na ściemniałam. Właściwie wszystko. Ich karierę, wiek, ale musiałam. Na potrzeby bloga. Mam nadzieję, że nie będzie to wam przeszkadzać i będziecie czytać bloga =)

Myślałam, by w tym rozdziale napisać czemu Abi jest pokłócona z Zaynem i Rose, ale postanowiłam, że was jeszcze pomęczę. A może macie jakieś pomysły :P

Nie wiem kiedy będzie następny rozdział. Właściwie już wiem co w nim będzie więc może uda mi się dodać szybciej niż za 3 tygodnie ^,^

Dziękuję za obserwacje, komentarze i  za wszystkie nominacje. Dzięki temu uśmiech nie chce zejść mi z twarzy. Kocham Was *.*

Mam nadzieję, że będziecie komentować. To dla mnie ważne. Co myślicie o rozdziale, czy nie jest nudny, czy może być taka długość. Piszcie co myślicie :) 

Przepraszam za wszystkie błędy. Na semestr mam 4 z polaka i do tego z minuisem więc błędów pewnie jest dużo.

Się rozpisałam. Teraz mam godzinę 5.14 rano. Przecież sen jest dla słabych :D

Co myślicie o  nowym teledysku  OWOA? To są tacy wariaci,  że już się boję kolejnego teledysku. Co jeszcze mogą wymyślić? Ale stwierdzam, że to jest mój ulubiony teledysk. Dla mnie są najlepsi *,*

Pozdrawiam, ściskam, całuję ;*

Rozdział 2

Abi

Szłam w kierunku Domu Dziecka. Londyńska pogoda o dziwo dopisywała. Niebo bez żadnej chmurki, słońce dawało energię wszystkim ludziom, a lekki wiatr ochładzał moje ciało powodując lekki dreszcz. Nie spieszyłam się. Kroki stawałam powoli jak małe dziecko uczące się chodzić. Głowę pochyliłam w dół patrząc na moje stare, nieco brudne obuwie. W głowie miałam przeróżne myśli. O chłopakach z mojej nowej szkoły, którzy zachowali się jak ludzie bez mózgu. Dla niektórych może być to minusem. Dla mnie nie. Może i nie zrozumieją moich problemów, nie pomogą w trudnych chwilach, ale na pewno polepszą mi humor. A czy w nowej szkole znajdę jakąś osobę, której będę mogła powiedzieć wszystko, a ona by mnie wspierała w każdym momencie? Może to Dżesa? Wydaje się być miłą, odpowiedzialną osobą. Ale pojawia się kolejne pytanie. Czy pierwsze wrażenie jest prawidłowe? A co z Rose? Ta dziewczyna wygląda na chamską osobę, która pewnie wszystkie smutki popija wódką. Wiem, że nie przypadłam jej do gustu. Czy chcę to zmienić? Z pewnością nie! Dałam jej jakiś powód by mnie nie lubiła? Nie. Więc teraz dam jej powód. Może na  imprezie, na którą zostałam zaproszona. Właśnie impreza! Kolejne problemy. Po pierwsze nie mam się w co ubrać, a po drugie czy opiekunowie puszczą mnie samą na imprezę? Usiadłam na czerwonej ławce, której farbę można było łatwo zdrapać. Schowałam twarz w dłoniach i po raz kolejny zaczęłam myśleć. Nie dam Rose satysfakcji. Muszę się tam pojawić, ale nie mogę w dresie albo w jakiejś bluzce z nadrukiem, a tym właśnie była udekorowana moja szafa. Podniosłam głowę, a moim oczom ukazał się duży sklep odzieżowy, koloru fioletowego. Wstałam i szybkim krokiem udałam się do budynku. Był w kształcie prostokąta. Kasy znajdowały się po prawej stronie tak samo jak przebieralnie. Szafki oraz wieszaki z ubraniami były postawione po całym pomieszczeniu. Dział damski był z przodu, a dział męski bardziej z tyłu. Było tu wszystko czego dusza zabraknie. Spodnie krótkie, długie, dresy, bluzy, swetry, bluzki z krótkim rękawem, bez ramiączek, buty oraz wiele więcej innych rzeczy. Udałam się w stronę jakiś fajnych sukienek idealne na dzisiejszą imprezę. Do wyboru było bardzo dużo, ale najbardziej przypadła mi do gustu obcisła, złota sukienka, która dosięgała mi do pół uda. Rękawy przekraczały moje łokcie, a dekoltu nie było, co mi bardzo pasowało. Wszystko było w niej idealne oprócz ceny będąca jak wieżowce w Nowym Jorku. Może gdyby kosztowała dziesięć razy mniej to bym ją kupiła. Popatrzyłam się na wszystkie strony. Klienci byli zajęci swoimi sprawami, a kasjerki ich obsługiwały.

- Teraz albo nigdy - pomyślałam i zwinnych ruchem spakowałam ubranie do mojej torebki. Obejrzałam się jeszcze raz czy nikt mnie nie widział, ale na szczęście mieszkałam w Londynie. Tutaj ludzi nie interesowało co robi jakaś smarkula. Liczyła się tylko ich własna osoba. Szybkim krokiem udałam się w stronę wyjścia. Gdy byłam już na świeżym powietrzu pobiegłam w stronę Domu Dziecka.

Weszłam do gabinetu mojego psychologa. Obiecałam mu opowiedzieć jak minął pierwszy dzień szkoły oraz chciałam mu powiedzieć o tej imprezie. Wypadało, by pójść najpierw do dyrektorki, ale wiem, że od niej usłyszę odmowę i setki bezsensownych argumentów.

- Dzień dobry - przywitałam  mężczyznę i usiadłam w dużym, wygodnym, niebieskim fotelu.

- Witaj Abi i jak było? Poznałaś kogoś? - powiedział miłym tonem zamykając swój notes.

- Tak, dwóch naprawdę fajnych chłopaków, oraz dwie dziewczyny, ale jedna nie przypadła mi do gustu.

- Zauważyłem, że lepszy kontakt masz z chłopakami. Cieszę się, że poznałaś nowe osoby. Widzę, że decyzja o nowej szkole była bardzo dobra.

- Jeszcze zobaczymy - uśmiechnęłam się delikatnie i puściłam wzrok w dół patrząc na moje ręce bawiące się rękawem od swetra. - Steven, mam sprawę - powiedziałam nieśmiało, a mój dorosły towarzysz zrobił ruch ręką na znak, że mam spokojnie kontynuować. - Zostałam zaproszona na imprezę, prawdopodobnie będzie tam cała szkoła. Mogę pójść?

- Wiesz, że takimi sprawami to nie do mnie.

- Tak, ale dyrektorka na pewno mi nie pozwoli. Nie możesz z nią porozmawiać, przekonać ją jakoś?

- Skąd masz pewność, że ci nie pozwoli?

- Bo mieszkam już tu parę ładnych lat i wiem jaka ona jest! - uniosłam lekko ton. Psycholog to zauważył, dlatego szybko załagodził sytuację.

- Dobrze pogadam z nią, ale to ostatni raz - odetchnęłam z ulgą. Stevena bardzo lubiłam. Jako jedyna osoba w sierocińcu umiała mi pomóc, wesprzeć, zawsze mogę na niego liczyć. Podniosłam się i udałam w stronę wyjścia.

- Poczekaj jeszcze - usłyszałam głos mężczyzny. - Gdzie ma być ta impreza?

- W klubie "Perełka" o 20.

- To blisko. Nie muszę cię zawozić co?

- O ile będę mogła iść to nie - zamknęłam za sobą drzwi i ruszyłam do mojego pokoju. Tam przeprałam się z galowego stroju na szare dresy oraz białą koszulką z napisem "Music is my boyfriend". Wyciągnęłam z szafki mój notes i zanotowałam

"Czasami nie wiem jak mam się zachować. Ciągle szukam siebie
Chciałabym podążać za tym, co czuje. Nie poznam prawdy, gdy nie spróbuje"

Czemu taki opis? Sama nie wiem czy dobrze robię. Różnie się od dzisiejszej młodzieży i to bardzo. Alkohol mnie nie kręci, od papierosów się duszę, a narkotyki? Durne jak nie wiem. Ale czuję, że powinnam tam pójść. Obojętnie co zrobię, nie mogę tego żałować.

Usłyszałam pukanie. Schowałam zeszyt pod poduszką.

- Abi. Mam złą wiadomość - wszedł mój psycholog i usiadł na obrotowym krześle. Wiedziałam, że chodzi o imprezę. Ta baba mnie nienawidzi. Zrobi wszystko, by zniszczyć mi życie. A inni ludzie myślą, że ona chce dla nas jak najlepiej. Co za nonsens. Oboje milczeliśmy. Tym razem cisza była czymś męczącym.

- Powiedz wreszcie, że nigdzie nie idę. Że dyrektorka mnie nie puści.

- Co? Możesz iść. Chciałem powiedzieć, że nie będziesz miała jogurtu na podwieczorek.

- Wiedziałam! To niespra... chwileczkę co powiedziałeś?

- Nie będziesz miała jogurtu. Michał zjadł dwa.

- Mogę iść na imprezę? - spytałam się niecierpliwie. Wiem, że robi to specjalnie.

- Tak.- Ucieszyłam się. Nie podziękowałam mu. Takie słowo jak "dziękuję" z moich ust nigdy nie wypływa.

- Życzę miłej zabawy. - powiedział i mężczyzna znikł z moich oczu. Wyjęłam z torebki moją złotą zdobycz. Była taka piękna. 

- Tylko jak ją ukryję przed moimi opiekunami? - pomyślałam. Może wyjdę z ciuchami takimi jakie mam na sobie, a w łazience się przebiorę? To dobry pomysł.

Rose

- Musiałaś zaprosić ją na to imprezę? - spytałam moją przyjaciółkę. Byłyśmy w moim pokoju i właśnie szykowałyśmy się do wyjścia.
- A ty znów to samo. Daj spokój. Ona może być bardzo fajna.
- Ta jasne. Szansa, że ona będzie taka fajna jak mówisz to jak... - urwałam w połowie zdania. Zobaczyłam na Dżesika, która miała na twarzy namalowane zaciekawienie.
- Jak przybycie mojego brata - usiadłam na łóżku. Dziewczyna rzuciła ubrania na podłogę i kucnęła naprzeciwko mnie.
- Wiem, że cierpisz, ale on właśnie spełnia swoje marzenia! 

- Te jego marzenia to kariera! Zasrana kariera! Wyjechał kiedy go najbardziej potrzebowałam. On mnie najbardziej rozumiał. Nie wybaczę mu tego, że sława jest ważniejsza ode mnie!

- Słyszałaś chociaż jak śpiewa? On naprawdę ma talent.

- Ale czemu on musiał wyjechać akurat do Stanów? Jeszcze mi nic nie powiedział! Nigdy mu tego nie wybaczę. Nigdy! - wypuściłam całą złość, która się we mnie nagromadziła. Dżesa ucichła. Czasem cisza  jest najpotrzebniejsza.

- Słyszałaś o nim gdzieś w telewizji, w gazetach? Wiesz co się u niego dzieje?

- Nie i wiesz co? Mam to wszystko w dupie! Chodź, ubierajmy się, nie niszczmy sobie humoru.

Abi

Stałam naprzeciwko klubu "Perełka", ubrana w czarną kurtkę z pierwszego, lepszego sklepu, stare trampki oraz strój, w którym byłam ubrana jeszcze w Domu Dziecka. Weszłam do środka. Światło od reflektorów różnego rodzaju powodował lekkie kłopoty z wypatrzeniem co gdzie jest. Widziałam tylko wielką ilość osób bawiących się na środku parkietu. Szłam przy ścianie i uważnie szukałam łazienki. Po kilku minutach szukania celu przy piosence Keshy "Tik tok" wreszcie znalazłam. Udałam się do jednej z kabin i przebrałam się w złotą sukienkę, a moje poprzednie rzeczy dałam do torebki. Niestety zniszczone, brudne buty zostały na moich stopach, ale miałam nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Znów znalazłam się w ciemnym pomieszczeniu. Szłam prosto aż do momentu gdy ktoś na mnie wpadł.

- Przepraszam - powiedział jak się domyśliłam chłopak, ale przez te światła wzrok mógł mi szwankować. - Abi?

- Tak? A ty to?

- Gabryś. Poznaliśmy się dziś w szkole. Pamiętasz? Byłem z tym idiotą.

- Was trudno zapomnieć.

- Chodź zaprowadzę cię do naszego stolika - powiedział niebieskooki do mojego ucha. Z powodu głośnej muzyki i krzyków osób tańczących trudno było by mi usłyszeć inaczej. 

- Chciałem przedstawić wam pewną osobę to Abi - pokazał na mnie grupce osób w moim wieku. - Janka pewnie pamiętasz

- Spróbowałabyś zapomnieć - powiedział żartobliwy sposób, który spowodował mimowolny uśmiech na mojej twarzy.

- Ten blondyn koło niego to Niall, z kręconymi włosami Harry, a obok Louis. 

- Miło mi - rzekłam.

- Nam również - odezwali się chłopcy prawie w tym samym czasie.

- Siadaj -  rozkazał Janek. Usiadłam koło Louisa, a po mojej prawej stronie Gabryś.

- Przyjdzie ktoś jeszcze? - spytałam się towarzystwa.

- Rose i Dżesa, ale one się spóźnią jak zwykle oraz Zayn i Liam nasi koledzy, którzy poszli po drinki- poinformował mnie Loczek.

- Zayn to brat Rosalindy - w śmieszny sposób powiedział imię Janek. Nagle ukazali mi się osoby, którzy mieli iść po napoje. Niebieska bejsbolówka, kolczyk w uchu i ten jego zawadiacki uśmiech. Trudno go zapomnieć. Teraz wszystko mi się przypomniało i ułożyło w jedną, rozsądną całość. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Udało mi się wreszcie napisać. Dziękuję za komentarze i obserwacje. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Piszcie co sądzicie. Za błędy przepraszam!

Cytat:

LemON - Bedę z tobą

Pozdrawiam :)